Wat zou er gebeuren als jij jouw volle waarheid zou toelaten: zonder te forceren, maar ook zonder te zwijgen?

We verlangen allemaal naar verbinding. In vriendschappen, op het werk, in familie of een liefdesrelatie. We willen gezien worden, gehoord, en een plek hebben in het leven van de ander. En vaak is dat precies wat ook de ander verlangt.

Toch loopt het daar soms vast.

Je merkt dat je jezelf inhoudt. Dat je je woorden afweegt. Dat je wacht met bellen, met delen, met vragen. Omdat de ander ‘druk’ is. Of ‘in een moeilijke periode zit’. Omdat jij voelt dat er nog iets niet helemaal open ligt en uit respect hou je jezelf wat op de achtergrond.

En dat is liefdevol, tot het punt waarop je jezelf begint te verliezen.

De spanning tussen trouw zijn aan jezelf en ruimte geven aan de ander

Je wil geen druk zetten. Geen last zijn. Geen extra gewicht leggen op iemand die al veel draagt. En toch… ergens voel je ook: Ik verlang naar meer. Naar echtheid. Naar gedeeldheid. Naar een plek die klopt.

Of het nu om een vriendschap gaat die aanvoelt als eenrichtingsverkeer, een collega die je op afstand houdt, of een beginnende relatie waarin jij wél al gekozen hebt, … het patroon is hetzelfde:

Je past je aan aan de omstandigheden van de ander, vanuit begrip. Maar als je daar te lang blijft, verlies je het contact met jezelf.

Jouw plek innemen zonder het systeem van de ander te willen dragen

Vanuit een systemische bril is het essentieel dat jij jouw plek inneemt en de ander ook de zijne of hare laat behouden. Wanneer je je aanpast aan de situatie van de ander, is dat soms tijdelijk helpend. Maar als het structureel wordt, ga je buiten je eigen plek staan, en dat wreekt zich.

Jij mag verlangen naar contact, naar gelijkwaardigheid, naar betrokkenheid. Dat is geen eis, maar een uitdrukking van jouw innerlijke beweging.

En ja, de ander heeft misschien goede redenen om (nog) niet volledig aanwezig te zijn. Maar dat betekent niet dat jij jezelf onzichtbaar moet maken om de verbinding te behouden.

Intentie zet het veld in beweging

Ook vanuit energetisch oogpunt klopt dit. Wat jij uitstraalt:  jouw verlangen, jouw beschikbaarheid, jouw openheid creëert een veld. Als de ander daar (nog) niet op kan afstemmen, betekent dat niet dat jij moet zakken in energie om "gelijk" te blijven.

Je mag blijven stralen, blijven staan, zonder te trekken, zonder te duwen. En ook zonder jezelf te dimmen.

Trouw aan jezelf = trouw aan het grotere geheel

Wanneer jij trouw blijft aan wat jij voelt en verlangt, nodig je de ander uit om hetzelfde te doen. Niet met woorden, maar met je energie. Zo ontstaat er een veld waarin echte, wederkerige verbinding mogelijk is.

En als dat (nog) niet gebeurt? Dan ben jij in elk geval afgestemd op jouw waarheid. En dat is de basis voor elke duurzame relatie: met de ander én met jezelf.

In verbinding blijven zonder jezelf te verliezen is een oefening in volwassen liefde: in welke relatie dan ook.

2 reflectievragen:

-            Herken jij dit spanningsveld in je leven of werk? Voel je vrij om het te delen. Misschien is jouw verhaal precies wat iemand anders nodig heeft om zichzelf terug te vinden.

-            In welke relatie(s) hou jij jezelf klein omwille van de omstandigheden van de ander? En wat zou er gebeuren als jij je volle waarheid zou toelaten: zonder te forceren, maar ook zonder te zwijgen?