Even bewust zijn

Ik word wakker, adem in en zucht langzaam uit. Ik vraag me af: hoe is het vanbinnen? Ik blijf liggen. In mijn gevoel best lang, maar in werkelijkheid slechts een paar minuten. En hoe langer ik daar lig, hoe meer ik ontrafel. 

Wat eerst stilte leek, blijkt laag na laag gevuld met verbazing, ongeloof, verlangen, kleine verdrietjes en geraaktheden die ik eerder had gemist. In mijn lijf voel ik spanning onder mijn sleutelbeen, een warm gevoel op mijn borst en lichte onrust in mijn buik. Mijn benen voelen opvallend rustig. 

Vertragen in een wereld die versnelt.  

Het vraagt geduld om niet op te staan, om niet meteen iets ‘nuttigs’ te gaan doen. Het vraagt om te blijven, en alles wat je voelt echt toe te laten. Ik sta stil bij mijn gedachten en merk welke emoties ze oproepen. Ik realiseer me dat een gedachte over gisteren me een gevoel van vreugde geeft. 

Dan keer ik terug naar het NU. Voelen vraagt bewuste aandacht. 

Het is bewust aanwezig zijn met alles wat er in je leeft. 

Het is ‘doen’ in je binnenwereld, op jouw eigen tempo. Je kunt het niet forceren, opjagen of afvinken. 

Overgave aan het moment  

Voelen vraagt om controle los te laten. Om alles wat je geleerd hebt en gelooft, even te laten zijn voor wat het is. Om je over te geven aan het moment, aan je lichamelijke sensaties. En dat druist meestal in tegen alles waar we in getraind zijn. 

In een wereld die snelheid, efficiëntie en prestaties beloont, lijkt voelen zinloos. Inefficiënt. Maar dat is een vergissing. 

 Voelen is niet zinloos. Het is essentieel. Door te zijn in onze binnenwereld, kunnen we echt gaan doen in de buitenwereld. 

Negeer je wat er in jou leeft? Kijk je niet aan wat gezien en gehoord wil worden? Dan zal dat op de een of andere manier weerspiegeld worden in je leven. Dat is de harde realiteit. 

Ben je zacht en liefdevol voor alles wat in jezelf leeft, dan zou het zomaar kunnen dat je zachte en liefdevolle mensen en gebeurtenissen ontmoet. 

 Natuurlijk is dit geen quick fix. Er spelen veel factoren mee. 

Je zenuwstelsel heeft tijd nodig om uit de staat van alertheid te komen. Cortisol raast door ons lichaam, omdat we altijd ‘aan’ staan – altijd paraat om te reageren: de overleefmodus. 

Je lichaam heeft tijd nodig om zich veilig te voelen. Je hart heeft tijd nodig om te fluisteren wat er echt in je leeft. 

Aan - wezig zijn en blijven 

En dat gebeurt niet snel-snel, terwijl je je to-dolijst aan het afwerken bent. Niet als je alweer bezig bent met wat er straks moet gebeuren. Niet als je met je gedachten nog bij gisteren bent. 

Het gebeurt als je écht bij jezelf aanwezig bent en blijft. Als je de stilte verdraagt. Als je de trage stroom van binnen toelaat, zonder te forceren. 

Het vraagt bewustzijn. Van je gedachten. Van je emoties. Van je lichaam. Van je ademhaling. 

Ont – moet jezelf 

En precies daar, in die traagheid, ontmoet je jezelf echt. Niet de versie die je aan de buitenwereld laat zien. Niet degene die je probeert te zijn. Maar de echte jij. 

Onder alles wat je dacht te moeten zijn. 

Misschien is dat wel waarom voelen soms zo ongemakkelijk is. Omdat het langzaam gaat. Omdat je onderweg alles tegenkomt wat je normaal probeert te ontwijken. 

Maar als je blijft, als je durft te vertragen, dan ontdek je dat precies dáár de beweging begint. Het begin van echt leven: vol, echt, verwonderd. Liefdevol toelaten wat zich aandient.

Dat wens ik ons allen toe bij deze start van de dag: verwondering. Geloof dat we het allerbeste verdienen, dat we mogen ervaren, groeien. En dat we daarvoor vooral onszelf liefdevol mogen verdragen: in alle pijn, en in al het fijn. 😊